دسته: اجتماع

هنوز که هنوزه هر چند روز یک بار یه ایمیل میاد که می‌گه:

کمپین یک میلیون درخواست معروف گوگل برای تغییر نام خلیج فارس رو که یادتون هست. این جانب ………. رفتم تو لینک و دیدم که رأی خلیج فارس ۵۱ درصد شده. درحالی که تو ایمیلی که برا من اومده بود زده بود ۶۰ درصد. نمی دونم تلاش ما ایرانی‌ها می تونه در برابر جمعیت عرب ها به جایی برسه یا نه. ولی خب به هر حال این کمترین کاری هست که می‌تونیم بکنیم وقتی دولت محترم مون هیچ اهمیتی به هویت ملی و بین المللی کشورمون نمی ده. که اگه یه ذره قدرت بین المللی داشت اجازه نمی داد چنین تجاوز فاحشی به پیشینه های تاریخی ما بشه. و شاید حتی بدش نیاد بعضی از گذشته ها فراموش بشن تا ندونیم که چیا داشتیم و چیا می تونیم داشته باشیم تا یه وقت توقع اضافی نداشته باشیم.
این رو برا کسایی می گم که براشون اهمیت نداره اسم خلیج همیشه فارس چی باشه. بدونید که تبدیل خلیج فارس به هر مزخرف دیگه ای اولین قدم از اشغال خارجی سرزمین ماست.

بعد هم یه لینک به اون سایت کذایی!
به پیر، به پیغمبر، اینطور چیزا دروغه. از ریشه. یه بابایی به دلیل مثلا کسب درآمد از تبلیغ اومده یه اینطور چیزی درست کرده گذاشته. و ملت را تهییج می‌کنه که برن صفحه را ببینند و یه کاری هم بکنن.  داستانش عین داستان دعاها و خواب‌های پشت جلد مفاتیح و کتاب دعا است.

در مورد این  ایمیل بالا رفتم نشونی را بررسی کنم ببینم چی به چیه:

اول با استفاده از whois مشخصات صاحب حساب را سعی کردم پیدا کنم. نتیجه:
این دامنه به صورت مخفی و از طریق GoDaddy ثبت شده بود.
اگه این نتیجه را با همه دامنه‌های رسمی گوگل مقایسه کنیم می‌فهمیم که گوگل دامنه‌هاش را مستقیم خودش ثبت می‌کنه و نه از طریق یه واسطه.

نکته دوم جایی هست که سرور هاست شده. گوگل سایت‌هاش را روی سرورهای خودش قرار میده. نه یه جایی که فقط یه بلوک ۲۵۶تایی (حداکثر) از رنج آی‌پی داره. این را از whois نشانی ip سایت میشه فهمید.

نکته بعدی اینه که اگه قرار بود گوگل این کار را بکنه حتما توی یکی از بلاگ‌های رسمی‌ش بهش اشاره می‌کرد.
و از همه مهمتر، به عقل شما جور در میاد بخوان یه چیزی را به واسطه رای‌گیری اینترنتی که نه سرش معلومه نه تهش تغییر بدن؟

و …

بعد از کلی کلنجار رفتن و سال‌ها با کابوس این صحنه درگیر بودن، رفتم که برای گرفتن گذرنامه اقدام کنم. هیچ چیز شبیه آن‌ چه می‌ترسیدم نبود. نه نگاه تمسخر آمیزی. نه برخورد توهین‌آمیزی. از آن مردی که همیشه فکر می‌کردم فریاد خواهد کشید « نمی‌توانی بدون اجازه شوهرت از کشور خارج شوی» خبری نبود. از نگاه پیروزمندانه مردانی که غاصبان وجود زن‌ها بودند هم خبری نبود. تنها موجودی نه قوی نه ضعیف با رضایت‌مندی از کفه‌ی ترازویی که می‌دانست نه به عدالت به سوی او سنگین شده، با تردید و موشکافی و اندکی تعجب، برگه‌ای را واکاوی می‌کرد که به تلخی جملات ثقیل حقوقی، مرا به خودم بخشیده بود.
مرد گفت: لابد بیچاره را به صلابه کشیده‌ای که این را گرفتی.
به زبان فهم خودش پاسخ دادم: نه ۴۰۰ تا را بخشیدم.
خیالش راحت شد که سر هم‌نوع‌ش نه! سر هم‌جنس‌ش کلاه نرفته است. اما باز از منت گذاشتن بر سرم دست بر نداشت. آن‌گونه که متون حقوقی در بستر کفه‌اش او را کاذبانه سنگین‌تر پرورانده‌اند. جواب‌ش را ندادم. نه به هیچ دلیل دیگری جز این که پرونده‌ام زیر دست‌ش بود!
خوب که مرور می‌کنم می‌بینم صحنه‌ها کم‌شباهت به کابوس‌ها نیستند. اما احساس من و نگاه من است که متفاوت است. این احساس و نگاه متکی به آرامش و اطمینان را به کسی مدیونم که نه غاصب وجود من شد بلکه به نیکی هم‌راه و هم‌سفر من شده است. آری اگر او نبود بی‌شک نگاه‌ها و حرف‌ها جور دیگری معنا می‌یافت. بی‌شک واقعیت فرقی با کابوس نداشت.
پس به سلامتی انسانی که انسان است و انسانیت‌ش بزرگ‌ترین هدیه خداوند به من.

وقتی دلی می‌گیرد به آسمان ابری تشبیه‌ش می‌کنند. حالا این دل ما شده آسمانی که مهمان ابرهای بهاری‌اند. اینقدر زود می‌آیند که فرصت نمی‌کنی چتری بالای سرت بگیری. هنوز هق‌هق‌شان بند نیامده می‌روند،‌ طوری که عقده‌اش به دلت می‌ماند.

تازگی‌ها پی به وجود سندرمی نوپدید در ساکنان دیارمان برده‌ام. گاهی فکر می‌کردم تنها خاطر ماست که هرازگاهی سرخود یاد هندوستان می‌افتد. گاهی می‌گفتم چه کرده‌اند با این مردم که مثل گله‌ی رمیده‌ی آهو که آماج یورش پلنگی درنده شده باشد، به هر سو می‌دوند. حالا چه مالزی و سنگاپور باشد چه کانادا و آمریکا.

اما هم‌اکنون بدین مکاشفه رسیده‌ام که سندرمی پدید آمده که با روح آن می‌کند که ایدز با جسم. یعنی سیستم دفاعی روح‌ت را تضعیف می‌کند. سدهای ایمنی روح‌ت را می‌شکند. مقاومت‌ت را به تهاجم عوامل خارجی می‌کاهد. و کم‌کم خوره‌ی جانت می‌شود. «سندرم افسردگی ناشی از زندگی در دیستروفی فرهنگی ایران» نام‌ش کمی طولانی است. می‌شود مثل ایدز خلاصه‌اش کرد و گفت «سازدفا» مثلاً…! ولی شرح‌ش همان است که از نام‌ش پیداست. هر بار که عابری را می‌بینم که با دیدن ثانیه‌های آخر چراغ سبز بی‌اعتنا به ماشین‌هایی که خیز گرفته‌اند تا در آخرین ثانیه خود را به طرف دیگر چهارراه پرتاب کنند، از خط عابر پیاده و بیش‌تر از جایی نزدیک آن رد می‌شود. و هر وقت راننده‌هایی را می‌بینم که نمی‌دانند چراغ چشمک‌زن راهنما به چه کار می‌آید. یا وقتی خودروهای گونه‌گون از رنو گرفته تا اتوبوس دوطبقه را می‌بینم که توهم حضور در مسابقه‌ی رالی را گرفته‌اند لابد. یا هر وقت برخی همسایه‌ها را شرف‌یاب حضور می‌شوم که ادب و حیا و احترام به حوزه‌ی خصوصی افراد را قی کرده‌اند و چشم‌شان جلوتر از نوک بینی‌ دل‌خواسته‌های‌شان را نمی‌بیند. یا وقتی کودکان فروشنده‌ی سر چارراه‌ها ناخودآگاه مرا یاد لبنانی‌های بورسیه‌ی ایران و تحت پوشش کمیته‌ی امداد می‌اندازد. و صورت‌های مصنوعی دخترکان و پسرکانی که زیبایی طبیعی‌شان در این سیستم زیبایی‌ستیز ایران به یغمای سلیقه رفته و از خود فراموشی‌شان داده است. و وقتی با ترس از کنار پلیس‌ها و موتوری‌ها و ایدئولوگ‌های نشان‌دار و ادارات و حتی دانش‌گاه تهران!! رد می‌شوم مبادا یکی از پشت دیوار بیرون بپرد و به ناخن شست پایم که بیش از حد از به کفش فشار می‌آورد، ایراد بگیرد. و وقتی کرایه‌ی تاکسی را روز به روز ۵۰ تومن و ۱۰۰ تومن بیش‌تر می‌پردازم. و وقتی پیرمردی را می‌بینم که در فروش‌گاه شهروند دست‌دست می‌کند و جنس‌ها را دور می‌زند و نگاه می‌کند و از قیافه‌اش پیداست که با خود می‌اندیشد اگر من دانه‌ای از میلیون‌ها بردارم کسی کش‌ش!!! می‌دهد یا نه. یا وقتی …. بگذریم. وقتی خیلی چیزها را می‌بینم سندرم‌م عود می‌کند. مثل فشار خون. فشار آه‌م بالا می‌رود. تا جایی که ممکن است در جایی فریاد لخته شود و روحم را پاره کند. دریچه‌ی بغضم هم این‌گونه وقت‌ها خوب باز و بسته نمی‌شود.

منتها به لحاظ درمان این سندرم روحی برخلاف ایدز که تاکنون کشف نشده، به سرطان می‌ماند. یعنی می‌توان موقتاً بر آن اشعه‌ی مهاجرت تاباند و از شرش خلاص شد. اگر خوش‌خیم باشد که بیمار جسته‌. می‌رود دنبال عشق و حال و زندگی و پیش‌رفت‌ش. اما امان از وقتی که بدخیم باشد. مهاجرت می‌کنی. اما جریانی نرم درون تو متاستاز می‌دهد. جوانان خندان را می‌بینی و یاد وطن می‌افتی. سال‌خوردگان دست در دست هم را می‌بینی و یاد پیرمردهایی می‌افتی که با دست لرزان فرمان تاکسی قراضه‌شان را می‌چرخانند یا گوشه‌ی خیابان پای بدبختی خویش نشسته‌اند. و این طور است که سندرم دست از سر تو بر نمی‌دارد و دیگر مهاجرت‌درمانی هم جواب نمی‌دهد. وای از آن روز که محکوم شوی که بمانی و ببینی. شاید هم تصمیم بگیری که مبارزه کنی. برای همه‌ی آن‌ها که مبارزه می‌کنند آرزوی موفقیت دارم.

یه چیز جالب:
حدود دو-سه سال پیش یه سری محصول آرایشی بود با برند «اوریف‌لیم» که بازاریابی محصولا‌ت‌ش رو افرادی که مایل بودن به صورت خانگی انجام می‌دادن. بازاریابی می‌کردن و پول فروش‌شون رو می‌گرفتن. به تعداد مشتری‌ها و خیلی چیزای دیگه هم ربطی نداشت. ولی جمع‌ش کردن و گفتن که این سیستم هرمی هست و از این مزخرفات. حالا رفتم شهروند- بخش لوازم آرایش. دیدم بععععلهه. محصول وارد شده با افتخار توسط شرکت اوریف‌لیم پرشین یا همچو چیزی. فهمیدم که بله. مطابق هر چیز دیگه‌ای تو این مملکت به خصوص در سال‌های اخیر اگه پول تو جیب رانت‌داران و رانت‌خواران نره، می‌شه هرمی و غیراسلامی و غیراخلاقی و غیربهداشتی و غیرقانونی و ….
ولی اگه مهر ارادتمندی به پیشونی خورده باشه و طالع قرابت با برخی قسمت شده باشه، اون وقت همه‌چی حلال می‌شود. حالا چه محصول آرایشی باشد چه خون ملت. همش فدای تار موی دلبر پول. خدایا بنازم به صبرت.