دسته: درونیات

هر آدمی هنگام رویارویی با نامرادی‌ها به نحوی واکنش نشان می‌دهد. واکنش‌هایی مثبت یا منفی. سازنده یا مخرب. بعضی زیاد عصبانی می‌شوند. بعضی از کنارش بی‌تفاوت رد می‌شوند. بعضی با آن می‌جنگند. بعضی گریه می‌کنند. بعضی در گوشه‌ای خلوت می‌کنند. بعضی هم… واکنش من اما نسبت به مشکلات، افسردگی است. این چیزی است که درباره‌ي خودم کشف کرده‌ام. در خانه از همه کوچک‌تر بودم و خیلی وقت‌ها، مشکلاتی بود که از عهده‌ی آن‌ها برنمی‌آمدم. تنها راه، خزیدن در گوشه‌‌ی تنهایی بود. خواندن. بازی‌کردن به تنهایی. وقتی در مدرسه وجه مشترکی با هم‌کلاسی‌ها نیافتم به تنهایی رو آوردم. در دانشگاه گرچه به ظاهر دور و برم شلوغ‌تر شده بود اما مشکلات اساسی‌تر شده بودند و باز هم من به تنهایی با آن‌ها دست و پنجه نرم می‌کردم. بیست و دو-سه ساله که بودم بالاخره کم آوردم. به مشاور مراجعه کردم و از افسردگی خودم آگاه شدم. در مقاطعی با این روحیه مبارزه کرده‌ام. اما پس از آن به این بینش رسیدم که این بخشی از من است. درست یا غلط. اگر چه نه دائمی اما فعلا این هست. این‌ها را گفتم که این‌ها را بگویم:

سختی‌ها می‌آیند. گاه می‌روند و گاه می‌مانند. آخرین ضربه‌ای که خوردم انتخابات بود. البته آن زلزله، پس‌لرزه هم داشت و دارد. از آن وقت است که کم‌کم انگیزه‌هایم برای شاد بودن، تلاش کردن و زنده بودن کم‌رنگ می‌شوند. بارها خودم را آدم دست و پا بسته‌ای می‌بینم که جلوی چشمم همه‌ی هستی‌ام (مملکت‌م، انسانیتم، اعتقاداتم، آینده‌ام، شادی‌ام، حقوق‌م و …) را به تاراج می‌برند و من نمی‌توانم کوچک‌ترین حرکتی برای پیش‌گیری و مقاومت در برابر همه‌ی این هجمه‌ها انجام دهم. و واکنش‌ها آغاز می‌شود. افسردگی و ناتوانی مثل هوای آلوده‌ی تهران در جانم فرو می‌رود و من نمی‌توانم جلوی آن را بگیرم. ایستادن در برابر این حجم عظیم پلیدی نفرت‌انگیز، حاصلی جز تخریب نداشت. بنابراین باز از این بیرون آلوده فرار کردم و به درون، به کنج خانه خزیدم. ولی تا کی می‌توانستم این گونه ادامه دهم. تا کی می‌توان نفس نکشید تا هوای آلوده استشمام نکرد؟ باز این‌ها را همه گفتم تا این‌ها را بگویم:

چندی بود که نیرویی ناشناخته از منشأ‌ی که بدان آگاه نیستم جان دوباره‌ای به من داد. توانی که مرا برانگیزد و انگیزه‌های تازه در من ایجاد کند. از کجا و چگونه نمی‌دانم. شروع کردم به آشتی‌کردن با آدم‌ها. با زندگی. با اجتماع. شروع کردم به تلاشی اندک تا فاصله‌ي خود را با مرگ پر کنم. تا یادم برود … خیلی چیزها را…

اما غرض از این حکایت:

در مدرسه‌ای تدریس را شروع کردم. سه روز در هفته به آن جا می‌رفتم. پیرو احوالاتم زیاد با آدم‌ها گرم نگرفتم. آدم‌هایی که انتخاب کرده‌اند تا خلاف جهت آب شنا نکنند تا در امان باشند. اما یاد نگرفته‌اند که به عقاید آدم‌ها اگر احترام نمی‌گذارند، دست کم کاری نداشته باشند. درد از آن جا شروع شد که آن‌ها یاد گرفته‌اند به دیگران نیز مردگی بیاموزند تا همه با آن‌ها در جهت آب به سوی مردابی که آن‌ها دریا می‌پندارند شنا کنند. یک روپوش مشکی ساده و گشاد می‌پوشیدم تا کم‌تر به چشم بیایم. آدم از خودش دور می‌شود وقتی نقشی را بازی می‌کند که دیگران برای‌ش نوشته‌اند. تنها دل‌خوشی‌ام در آن پوشش پاپیون‌هایی بود روی زمینه‌ی سفید پشت لباسم و اطراف یقه‌ام. آن‌ها را دوست داشتم. یک روز یکی از شناگران ماهر یا شاید هم موج‌سواران این هجمه‌ی دروغ، پاپیون‌هایم را دید. پیغام فرمودند که لباس خلاف شئونات بنده! نظر ایشان را که خانم هستند جلب می‌کند چه برسد به آقایان! ندانستم که جلب شدن نظر ایشان و یا آقایان به هر شکل چه ربطی به بنده دارد. اما حسب‌الامر لباس دیگری تهیه کردم. مانتوی جدیدم گشاد بود و نارنجی آجری رنگ‌ش دلم را خوش می‌کرد که می‌توانم غم‌های‌م را زیر این رنگ پنهان کنم. اما تنها یک بار موفق به پوشیدن آن شدم. روز قبل از جلسه‌ی بعدی کلاس، در حالی که مشغله‌ی نوشتن چندین کار سفارشی، از خود بی‌خبرم کرده بود، بار دیگر پیغام آمد که شنا خلاف جهت آب ممنوع! راست‌ش را بخواهید این بار زورم آمد. سنگین شد برایم.

دو روز است که دوباره منم و افسردگی. من و احساس ناتوانی و بی‌هودگی. منم و یک دنیا حرف ناگفته. منم و هزاران خاطره‌ی سوخته و سوزاننده. من و تنهایی و تنهایی.

که چرا دیده می‌شوی؟ چرا زیبا می‌شوی؟ چرا زن هستی؟ چرا به چشم می‌آیی؟ چرا مثل ما نیستی؟ چرا به جای گل و بلبل‌های روسری‌ چهارتا موی مشکی ساده پیداست؟ چرا مثل ما فکر و عمل نمی‌کنی؟ چرا مثل ما لبخندهای زورکی نمی‌زنی؟ چرا مثل ما به درس‌هایت آب نمی‌بندی تا عوض‌ش مخ بچه‌ها را بشویی که در جهت آب شنا کنند؟ چرا نوک دماغ‌ ما را که از غرور به سقف می‌چسبد تحسین نمی‌کنی؟ چرا از کنار ما که رد می‌شوی انبوه محبت ریاکارانه‌ات را به روی ما نمی‌ریزی تا مشعوف شویم که زور داریم؟ چرا مثل ما مشکی نمی‌پوشی؟ چرا مثل ما چادر سرت نمی‌کنی؟ چرا در جهت ما شنا نمی‌کنی؟ چرا کلاس‌ت را تعطیل نمی‌کنی تا ما چهار تا آخوند بیاوریم و …؟ چرا وجود داری؟ چرا موهایت نمی‌پوشانی تا بگذاریم هر چه می‌خواهی دروغ بگویی؟ چرا چادر سرت نمی‌کنی تا از کم‌کاری، بی‌سوادی، بداخلاقی و تمام ضعف‌های تو چشم‌پوشی کنیم؟

این دو-سه روزه دوباره حالم گرفته شده. دوباره یاد آدم‌هایی افتاده‌ام که کشته شدند تا تغییری ایجاد کنند. آن‌هایی که خواستند تغییری ایجاد کنند و کشته شدند.

دوباره یاد آدم‌هایی افتاده‌ام که می‌کشند و می‌دزدند و دروغ می‌گویند تا … نمی‌دانم برای چه. باید از خودشان پرسید.

یاد خیابان‌ها و میدان‌هایی که سیاه‌پوش‌ها گرفته بودند. یاد شیشه‌هایی که شکستند. یاد باتوم‌ها. یاد خاشاک. یاد زندان. یاد شلاق. یاد اعدام. یاد غربت‌های اجباری. یاد کتاب‌های سانسورشده. یاد کتاب‌های چاپ نشده. یاد روزنامه‌های بسته شده. یاد زندانی که دانشگاه شده. یاد دانشگاه‌هایی که زندان شده. یاد گشت ارشاد. یاد مزدورها.

دوباره دلم گرفته است. از این مردم. از این مردم. از این نامردمان. از این نامرادی‌ها. از این نامردمی‌ها. از این نامردمی‌ها…

خدایا امشب می‌خوام به زبون خودم باهات حرف بزنم. امشب بیدارم اما نه مثل شب‌های قدر دیگه. امشب نمی‌خوام که گریه کنم. امشب می‌خوام مثل آدم بشینم جلو روت باهات حرف بزنم. امشب می‌خوام سنگ‌هام رو باهات وا بکنم. امشب می‌خوام خود خودم باشم. بدون وکیل و وصی. بدون حاجب و دربون و پرده دارهایی که درگاه تو رو محل درآمد خودشون کردن. بدون حضور اونایی که نمی‌ذارن من و تو با هم باشیم. تنها باشیم. آزاد باشیم.

می‌خوام خودم باشم. خدایا منی که روبروت نشسته پر از تردیده. پر از پاره پاره‌های ذهنی هست که همه دارن از من فرار می‌کنن. پر از فکرایی که عذابش می‌ده. خدایا این کسی که جلوت نشسته تو خونه‌ی کعبه، پشت دیوارهای قطور، پشت پرده‌های سیاه، لای برگه‌های مفاتیح، زیر مهر گلی، لای دونه‌های تسبیح دنبالت نمی‌گرده. به زبونی که خودش نمی‌فهمه باهات حرف نمی‌زنه. خدایا این منم! و تو احتمالاً به‌تر می‌دونی که من کی‌ام.

خدایا اگه هستی، خودتو، وجودتو نشونم بده.

ای خدایی که بزرگ‌تر از هر چیزی هستی! ای خدایی که از همه مهربان‌تری! ای خدایی که از همه به من نزدیک‌تری و ای خدایی که ‌منو بیش‌تر از همه دوست داری!

ای خدای توانا! این خدای بی‌نهایت، این خدای عادل!

اگر هستی و اگر امشب شبی‌ هست که رزق و روزی همه‌ی بندگان‌ت رو تقسیم می‌کنی و اگر امشب برنامه‌ی بودجه‌ی سال دیگه رو برا این همه آدم می‌بندی لطفاً تو برنامه‌هات اینو هم به یاد داشته باش که الان یه عده انسان ظالم و خودخواه و متکبر دارن مال این مردم رو می‌خورن! دارن زندگی این مردم رو تباه می‌کنن! دارن ساعت‌های خوش این مردم رو به باد می‌دن! بچه‌های بی‌دفاعی که پناهی جز خانواده ندارن رو از مهر پدر و مادرشون محروم می‌کنن! پدر و مادرهایی که همه‌ی جونشون به بچه‌هاشون بسته‌س رو از اونا جدا می‌کنن!‌ دارن اسم تورو با شلاق‌هایی که رو تن آدم‌های بی‌گناه فرود می‌آرن تکرار می‌کنن! دارن از اسم انسان‌هایی که تو برگزیدی تا الگوی خوبی و پاکی باشن برای کارهای پلید خودشون استفاده می‌کنن!

خدایا لطفاً امشب به فرشتگانت بگو که وقتی حساب کتاب می‌کنن، گرما و سرمای بی‌رحمانه‌ای که آدم‌های بی‌خانمان تحمل می‌کنن، و زجر تنهایی و بی‌پناهی‌ای که زندانی‌های بی‌گناه می‌کشن، و درد گرسنگی‌ای که آدم‌های فقیر می‌کشن، و رنج تحقیری که مردم عادی از این زورگوها می‌برن رو حساب کنن. خدایا از تو نمی‌خوام که به ازای این عذاب‌ها، خوشی‌های دوچندان نه در این دنیا نه در آخرت به‌شون بدی. این خدای توانا، لطفاً فقط شر همین‌ها را از سر مردم کم کن.

خدایا دست آدم‌های ظالم رو از سر ما کم کن. لطفاً…

خدایا منو از شر خودم، و افکار پریشان خودم، و تنبلی خودم، و خودخواهی‌م و غرورم نجات بده.

خدایا به من کمک کن که از سلامتی‌ام، از لحظات عمرم، از استعدادم، از امکانات‌م استفاده کنم در راهی که به خودم و به انسان‌های دیگه‌ سود برسونم.

خدایا شر من رو از هر موجود دیگه‌ای کم کن. خدایا کمکم کن که آدمی باشم که کسی از من آزار نبیند. کسی از دست من خجلت‌زده نشود. کسی از اشتباه من دچار خطر جانی و مالی نشود. کسی به خاطر من از زندگی ناامید نشود. کسی از سوی من تحقیر نشود. هیچ انسانی یا حیوانی از سوی من دچار درد نشود.

خدایا به من و خانواده‌ی من و دوستان من و اطرافیان من سلامتی جسم و جان و مال و عمر پربرکت بده.

خدایا به من قدرت تفکر، اندیشیدن، تحلیل کردن، استنتاج بده تا بفهمم اون چیزی رو که باید.

خدایا به من همت بده تا عمل کنم به اون چیزی که شاید.

خدایا من پرسش‌های زیادی دارم. تردیدهای زیادی دارم. بغض‌های زیادی دارم. خدایا دلم می‌خواد که هر چی از گذشته توسط آدم‌هایی که دیگه به‌شون هیچ اعتمادی ندارم رو بریزم دور. خدایا اگر هستی و اگر صدای من رو می‌شنوی و اگر عجز منو می‌فهمی لطفاً بخواه که جوابم رو بدی. چون از قرار معلوم تو خدایی هستی که اگر بخواهی و اراده کنی، خواهد بود آنچه باید باشد.

خدایا عیوب من، کاستی‌های من، اشتباه‌های من، ستم‌های من، گناهان من را ببخش و کمکم که جبران کنم هر آن چه بدی در حق خودم و دیگران کرده‌ام. خدایا آبروی من را حفظ کن و من را.

خدایا لطفاً لطفاً لطفاً امشب دعای پاک همه‌ی آن کودکان معصومی که غم دارند، مادرانی که دلی شکسته دارند، پدرانی که زخمی در جان دارند، بیماران، فقیران، تنهایان، بی‌پناهان، مظلومان، دردمندان، دلسوزان و همه‌ی انسان‌های پاکی که دعای خیری دارند را برآورده کن.

خدایا شر ظالمان، متکبران، از خود راضی‌ها، منحرف‌ها، سودجوها، ستم‌گران، فحاشان، بی‌شعوران، نادانان، انحصارطلبان، زورگویان، حرام‌خواران و بدخواهان رو از سر من، و خانواده‌ی من و هم‌میهنان من و هم‌نوعان من در هر کجای این جهان که خودت آفریده‌ای کن.

خدایا اگر هستی و اگر مرا می‌بینی لطفاً ناامیدم نکن.

باسپاس

یکی از مخلوقات ناچیز ناچار سردرگم تو که تنها امیدش تویی

یکم؛
می‌گم: دلم درد می‌کنه.
می‌گه: چراااااااااا؟
می‌گم: :/
می‌گه: چقدر طول می‌کشه ؛ـ)
می‌گم: یه روز، ۵ روز، یه هفته، ده روز، یه ماه، چهل روز….
می‌گه: غصه نخور عزیییزم/ برااایت قر می‌رییییزم
می‌گم: اگه راست می‌گی قر بده.
اونم قر می‌ده.

دویم؛
می‌گه: بهتری؟
می‌گم: آره. مثل این که قرهایی که دادی فایده داشته:)))

نتیجه‌گیری: خدا هر کاری که خالصانه باشه رو قبول می‌کنه. حتی قر دادن!!!

فکر کنم این حس تو همه‌ی آدم‌ها هست که دوست دارن یه جوری متفاوت و منحصر بفرد باشن. در حالی که هستن. یعنی هیچ آدمی شبیه آدم دیگه نیست خب. ولی بعضی‌ وقتا آدم یه جور احساس نیاز پیدا می‌کنه و این احساس تا حدی‌ش به نظرم خوبه و اگه از اون حد بگذره و به اصطلاحی بیمارگونه بشه، تبدیل می‌شه به رفتارهای ناجوری که اسم‌ش رو نمی‌دونم. من سعی می‌کنم که از این حد فراتر نرم. نه این که سد شکنی نکنم، بلکه به این احساس وابسته نشم. حالا بگذریم. شاید این طوری توضیح بدم بهتر باشه:وقتی آدم(شاید هم فقط من) یه آفرینشی انجام می‌ده چند تا دلیل داره. یکی اینه که ایده‌ی اون که توی ذهن‌ش وول می‌خورده حالا یه نمود خارجی و واقعی داره و یه جوری انگار از روی دوش آدم برداشته شده. یکی اینه که آدم به طور غریزی لذت می‌بره که بخشی از فرایند‌های مغزش رو توی یه مجموعه وجود خارجی ببخشه. مثل تصاویری که توی ذهن هستن و روی کاغذ میان. یا عملکردی که در ذهن ممکنه و اختراعه می‌شه. یا داستانی که تو ذهن آدم رشد می‌کنه و نوشته می‌شه. یه دلیل هم این هست که وقتی می‌بینی تو از خودت چیزی داری که شاید کمتر کسی مثل اون رو داره، یه جوری احساس یگانه بودن یا منحصر به فرد بودن بهت دست می‌ده. مثل این که مثلا در یک جمع کاری رو به دوش بگیری که توی انجام دادن‌ش بهترین باشی. یه جور قهرمان بودن برای خودت.

خب این که چه اهمیتی داره که آدم چرا یه کاری رو انجام می‌ده اینه که وقتی یه کاری رو انجام نمی‌ده بفهمه چرا انجام‌ش نمی‌ده! برای من جالبه که بدونم چرا وقتی کسی می‌ره به جای من تو پارک ورزش می‌کنه من دیگه احساس نیاز نمی‌کنم که خودم برم. یعنی یه جوری فقط جای خالی این حرکت رو احساس می‌کنم که وقتی توسط افراد دیگه انجام می‌شه اون کشش هم در من ضعیف می‌شه. یا وقتی فلان ایده‌ی هنری رو اجرا شده می‌بینم دیگه انگیزه‌ی کافی برای اینکه خودم هم دستی به اون کار بزنم، ندارم. می‌خوام بفهمم بالاخره من چکاره‌ام. روحیه‌ام رو بشناسم، بفهمم که چه جور فعالیتی مناسب منه. تخصص من چیه؟ کار من چه جور کاری باید باشه؟ و این که بتونم از این همه کشش‌های مختلفی که توی ذهن‌م هست، اصلی‌ترها رو نگه دارم و اونایی که نقش‌شون حاشیه‌ای‌ هست رو کنار بذارم تا لااقل یه کاری کرده باشم برا خودم…